Vandaag bezoeken we een theefabriek en gaan daarna met de trein naar Banderawela, maar eerst maak ik nog een wandeling over de theeplantage waar het Royal River Resort op ligt.

We zijn op weg naar de Glenloch theefabriek even voor Nuwara Eliya. Omdat we 's middags met de trein naar Banderawela rijden, hebben we slechts een klein half uurtje hier, want anders moeten we drie uur wachten op de volgende trein.

We drinken voor de rondleiding nog wel een kopje thee. Dat gaat er met de warmte in dit land altijd wel in en de thee smaakt ongeveer net als thuis, dus dat is prima.

We krijgen een korte, maar wel interessante rondleiding door een lieftallige Sri Lankaanse. We zien hoe de thee wordt gedroogd en hoe de verschillende soorten worden bepaald.

Ranjith zet mij nog maar weer eens op de foto.

De theefabriek ligt in een prachtige omgeving.

Onze gids wil best wel een persoonlijke fooi, ondanks de vele bordjes dat de directie toeristen vraagt giften in een fooienpot voor al het personeel te storten en ze vraagt ook zelf om een foto met Gina.

Op weg naar de trein passeren we Nuwara Eliya dat tussen theeplantages is gelegen. De Engelsen gingen vaak hiernaar toe omdat het gebied hen aan hun geboorteland herinnerde. Wij rijden er alleen doorheen om de trein van 12.30 niet te missen.

We bereiken op tijd Nanu Oya (Oya staat voor kleine rivier) waar we de trein naar Bandarawela zullen nemen. Ranjith koopt voor ons 2 kaartjes 2e klas, voor elk 1 euro stuk, en zal proberen dat in de trein op te waarderen voor een plekje in de eerste klas.

Als de trein het station binnenrolt is Ranjith als één van de eerste aan boord. Hij claimt twee stoelen in de eersteklas en wij nemen daar even later plaats. Helaas blijken mensen deze plaatsen al in Colombo te hebben gereserveerd, dus moeten we onze zitplaatsen afstaan. Omdat de eersteklas vol is, blijven we staan in de tussenwagon, waar ook de conducteur zijn domicilie heeft. We staan daar met meerdere Nederlanders en we kletsen gezellig onderling over Sri Lanka en reizen in het algemeen. Ik doe natuurlijk ook mijn zegje en besef dat ik sprekend op mijn vader lijk.

Rijdende weg maak ik wat foto 's door de deur van de trein, die hier gewoon open mag blijven. Het groene landschap wordt gedomineerd door theeplantages.

Tussen de theeplantages door is er af en toe een station, dat alleen als zodanig is te herkennen door de mensen die staan te wachten op de trein, verder zijn er geen voorzieningen. Een zilverkleurige waterval in de verte is het enige wat het groen onderbreekt.

Als we moeten stoppen om een tegenligger te laten passeren, wordt er aan de achterzijde een onderhoudskarretje vastgemaakt met een touw, waarmee de arbeiders een stuk meeliften. Ondenkbaar in Nederland!

Na enkele stops komt er één plaatsje vrij in de eersteklas en we kopen voor Gina een kaartje. Ik blijf staan in het tussenstuk en praat met een paar backpackers, die hun plaatsje in de deur aan mij afstaan, zodat ik af en toe foto 's kan maken van het landschap of van de trein, waar passagiers gewoon half uit de deuropeningen mogen hangen. De backpackers blijken erg bereisd te zijn, dus we wisselen veel ervaringen uit.

De treinreis duurt twee uur en ik verveel me geen moment. Het uitzicht is prachtig en er is genoeg te kletsen in de druk bezette trein. Soms passeren we met veel geraas bruggen of tunnels waarbij de trein hevig schommelt.

Als we om 14.30 uur het op 1225 m hoog gelegen station van Bandarawela binnenrollen, staat Ranjith al te wachten om ons naar het Bandarawela Hotel te brengen.

Het Bandarawela Hotel dateert van 1893 en dat is nog goed te zien, vooral aan de kamer. We krijgen de presidentiële suite, omdat het hotel helemaal vol zit. De kamer is erg groot en hoog, maar erg ouderwets. Er is ook een aparte TV-kamer.

Het hotel ligt middenin het dorp en terwijl Gina een dutje doet, maak ik een klein rondje door de omgeving. Het doet allemaal Indisch aan, vanwege de bussen en Tuc-Tucs uit India. Het straatbeeld is nogal rommelig, maar dat hoort erbij.

Ik maak in de tuin nog een (matige) foto van een Large-billed Crow en daarna haal ik Gina op, want we gaan met Ranjith toch maar even langs een arts, omdat de griepverschijnselen van Gina niet over gaan.
De arts heeft zijn praktijk vlakbij boven enkele winkels. De "wachtkamer" bestaat uit rijtjes plastic stoelen en de arts zit achter een gordijn. Ranjith nestelt zich vooraan en al snel mogen we naar binnen. Ranjith gaat ook mee. De arts neemt de temperatuur op, controleert keel en bloeddruk en schrijft een recept uit. Spraakzaam is hij niet, maar we begrijpen dat het een infectie is, waarvoor hij medicijnen uitschrijft.
Gina krijgt voor 3 dagen een zestal verschillende medicijnen, keurig in aparte zakjes, met daarop aangegeven hoe en wanneer ze ingenomen moeten worden. Het hele bezoek en de medicijnen kosten 320 rupees, dat is een kleine 2 euro. Daarvoor hoeven we het dus niet te laten.
Rajith haalt direct water en laat Gina de eerste 10 tabletten gelijk innemen.

In het hotel gekomen heeft Gina het met kleren en onder de dekens steenkoud, hoewel ze erg warm aanvoelt. Als ik ze probeer te bewegen naar het diner te gaan, moet ze overgeven, misschien wel omdat ze de medicijnen op een nuchtere maag heeft genomen. Ik heb geen zin om alleen te gaan eten, dus kies ik een aantal dingen uit het buffet en laat het via de roomservice op de kamer brengen. Het smaakt me gelukkig wel. Gina slaapt de hele avond en ik kijk naar de Olympische landenwedstrijd turnen heren waar ik China zie winnen voor Japan.